Κική Δημουλά, Ονειροπολήματα λέξεων που δε λένε να φυσήξουν και τη θυσία μας εμφυσούν στην άπνοιά τους

σκοτώσαμε την επιφύλαξη
με την αιχμή του απόλυτου
και τη σιωπή μας
μ’ ένα καΐκι προσωρινότητας φυγαδέψαμε…

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Σκύβοντας πάνω
απ’ της ψυχής μου τη συσκότιση
στίχους ισχνούς θα επιδείξω
αποκλεισμένους από απρόσμενη κακοκαιρία
που πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλά θα λεν οι στίχοι αυτοί
θα δείτε, θα διαβάσετε.
Ο τελευταίος μόνο στίχος
τίποτε δεν θα λέει.
Κοιτώντας θλιβερά τους προηγούμενους θα κλαίει

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ Κικής Δημουλά)

Σαχτούρης Μίλτος, Δες το ποίημα αλήθεψε

Όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι
κάτι θα φυτρώσει απ’ αυτή τη χαρά

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει)
Ως το τέλος λυπήθηκα που ήτανε παιδί
θα ’πρεπε να ’ταν σύννεφο
σαν κι αυτά που μέσα τους κρύβονται τα πουλιά
όταν φοβούνται.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική από κομμάτια γνήσιο ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ΟΥΡΑΝΟ)

Υστερόγραφο ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ μιας άλλης αποκριάς:

Νέες γυναίκες γδύθηκαν στη σκιά
Αρχίζει το ταξίδι της χαράς

Οδυσσέας Ελύτης, Έλα να δώσουμε στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση

Έλα λοιπόν αλαργινή εξαφάνιση
Τίποτε άλλο δεν ποθούν περισσότερο
οι αγκαλιές των κήπων.
Στην αφή της παλάμης σου
θ’ αναγαλλιάσουν οι καρποί
που τώρα μετεωρίζονται άσκοποι.
Στο διάφανο στήριγμα της κορμοστασιάς σου
τα δένδρα θα βρουν
τη μακροχρόνια εκπλήρωση
των ψιθυρισμένων τους απομονώσεων.
Στην πρώτη σου ξεγνοιασιά
θ’ αυξήσουν τα χορτάρια σαν ελπίδες.
Η παρουσία σου θα δροσίσει τη δροσιά.
(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Πίσω από το λόφο υπάρχει το μονοπάτι
που χάραξε η φρέσκια περπατηξιά
της διάφανης εκείνης κόρης.
Είχε φύγει
μέσα απ’ το πρωί των ματιών μου
(καθώς τα βλέφαρα είχανε κάνει το χατήρι του ήλιου τους)
είχε κρυφτεί πίσω απ’ τον ίσκιο της επιθυμίας μου-
κι όταν μια θέληση πήγε να την κάνει δική της
αυτή χάθηκε φυσημένη από στοργικούς ανέμους
που η προστασία τους ήταν φωτεινή.
Το μονοπάτι αγάπησε το λόφο
κι αυτός πια ξέρει καλά το μυστικό.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ονείρων μας)

Κική Δημουλά, Αβέβαια ζήσε τίμα την προέλευσή σου

Να φεύγεις κάθε τόσο
αφήνοντας μια λέξη κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας…
Απ’ ό,τι άργησε να ’ρθει
κι από ό,τι δεν ήρθε
χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε
τι είναι μη γνωρίζοντας….
Εμείς οι άνθρωποι
είμαστε επί της γης τα μόνα πλάσματα που κλαίμε…

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Πάψε να ριγείς δυνατά.
Θα σ’ ακούσει η διπλανή πραγματικότητα!!
Ν’ αφήνεις κάπως ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα
γιατί θα έρθουνε κι άλλα μ’ άλλες ονειροπολήσεις.
Ύδατα βαθύφωνα,
κιθαριστές ρυάκια,
χωριουδάκια οικισμοί θέρετρα κελαηδισμών,
ισορροπίστριες δροσοσταλίδες
πάνω σε φυλλαράκια
με ταλαντεύσεις ελαφρότητας
και η αιδώς
μ’ ένα πολύ σκιστό στο πλάι κατακόκκινο φύλλο συκής
να χορεύει μ’ έναν νοσταλγό μετανάστη λόγο.
Σαν ομπρελάκι χάρτινο σκισμένης ηλιαχτίδας.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στις ποιητικές συλλογές της Κικής Δημουλά)

υστερόγραφο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:
ΧΛΟΗ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ ΕΦΗΒΕΙΑ της λήθης):
Αν ακούς στον ύπνο σου
επίμονα χτυπήματα στην πόρτα,
μπορεί να είναι πάλι ο πόθος άφραγκος,
που χτυπά γιατί ήρθε η ώρα της αμοιβής του.
Κι αν δεις το ποίημα έκθετο,
τάχα πως νίπτει δάκρυα τας χείρας του,
οι λέξεις άθλιες δε λένε να φυσήξουν
και τη θυσία μας εμφυσούν στην άπνοια τους.

Οδυσσέας Ελύτης, Ηρωίδες Ιάμβου ελεύθερων Προσανατολισμών: Η Μαρίνα των βράχων Πορτοκαλένια Τρελή Ροδιά

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού…
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χθες και αύριο
Σήκω μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!

(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ριγώνοντας μ’ αφρό τη θύμηση:
Δεν είναι να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι
Για ν’ αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο

Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝΙΑ που μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς ασράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Κι όλα μαζί συνάχθηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!

Η ΤΡΕΛΗ ΡΟΔΙΑ που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου
Πέστε μου, είναι η Τρελή Ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη
Τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά
Μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια
Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
Σ’ αμύριστες ακρογιαλιές, πέστε μου είναι η Τρελή Ροδιά
Που τρίζει τ’άρμενα ψηλά στο διάφανον αιθέρα;

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών

ονείρων μας)

Υστερόγραφο ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά που γυμνώνει την επιθυμία ως το κόκαλο:

Θα μπω απ’ την πόρτα που ένα φύλλο σκέτο υπερασπίζεται
Θα μιμηθώ του εφήβου αλόγου τη βραχνάδα
Θα δοκιμάσω τον σπασμό που σ’ ανεβάζει ως τα άστρα

Κική Δημουλά, Τι θα φοράς συνεννόηση να σε γνωρίσω μες στους πολυπληθείς σωσίες σου

4
Ή ταν ή επί τας ορκίσου
κάθε φορά που αρχίζει το κηνύγι του αβέβαιου
Κι όταν, σε νυχτωμένο δάσος
στου ανέμου τα μουγκρίσματα
οι φόβοι σου θα δίνουνε στους φόβους σου κουράγιο,
μην ακούς στο κλάμα σου
τι ψεύδονται οι αδένες
τάχα πως νίπτουν δάκρυα τας χείρας.
Δεν είναι δάκρυα.
Λέξεις ξαναχτυπούν καιρό επιφυλαγμένες στο αλάτι τους.

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
5
Κακοκαιρία μεγάλη βλέπω.
Αστραπές στίχοι καταποντισμοί
«Θα κλείσουν όλοι οι δρόμοι;
Μεγάλη ολισθηρότης;»

«Εάν δεν είναι ολισθηρή η επιθυμία προς τι να έρθει ;
Αλλά κι όταν έρθει
μια σφραγισμένη λύση είναι
με ημερομηνία λήξης.
Ωστόσο μην την πετάς.
Θα τύχει να περάσει από εκεί κοντά
καμιά φτωχή ονειροπόληση.
Την δίνεις.
Τις αρέσουνε τα χαλασμένα πράγματα που έχουν λήξει…
Μόνο βιάσου
γιατί όπου να ’ναι
το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επί τάπητος

6
Αν είσαι μάγισσα όπως πίστευα
χαρίσου πέφτοντας πάνω σ’ αυτό που σκέφτομαι.
Ν’ ανθίσει ανάγκασέ το
κι ένα πουλί ξελόγιασε επάνω στα κλαδιά της ακοής μου.
Με μάγια τη φωνή του ανακάτεψε,
να κελαηδάει νυχθημερόν κατάφερέ το
κι ας ενοχλείται το αφύσικο
και ας του λέει πάψε θα σε σκοτώσω.
Εκείνο να μην παύει.
Να κελαηδάει ατρόμητα γενναία.
Αχ έτι και έτη ψάχνω όλα τα πιστευτά του κόσμου αλωνίζω,
να βρω μια δεύτερη φωνή.
Απίστευτο πουλάκι έλα μέσα.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ )

Συν 3 υστερόγραφα δίστιχα ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
Μεταφερθήκαμε ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ στο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ):

Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς
Τους λες το πρώτο ψέμα: να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις

Έτσι και με φτηνές ανταλλαγές επιζούν οι ανάγκες μας οι εσταυρωμένες
Με μια από δαύτες τώρα γράφω

Να σε φωνάζω κι εγώ με το μικρό σου όνομα
όπως σε φωνάζει η πίστη Θεέ της;

Κική Δημουλά, Ζήτα τη βοήθεια των ονείρων δίχως συμβιβασμούς με αναμνήσεις

1
Γιατί όταν λέμε ονειρεύτηκα δε σημαίνει
πως είδαμε στ’ αλήθεια ένα όνειρο,
αλλά ότι ξυπνητοί
φέρνουμε λίγο προς τα μπρος
κάτι που στέκει πίσω πραγματικό
μήπως το ξεχάσουμε
πως μονάχα ως όνειρο μας είχε βασανίσει.

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
2
Γρήγορα να μπεις
στο δύσκολο κεφάλαιο του «άνευ σημασίας».
Ό,τι για σένα θα έχει σημασία
για τους άλλους θα είναι άνευ και τούμπαλιν.
Γι’ αυτό να φέρνεις αλλαγές
στη φιλοσοφία της κάθε μέρας
σβήνοντας ολότελα
δια της εις άτοπον λήθης
κάθε προηγούμενη φιλοσοφία
που είχανε τα πράγματα πριν γίνουν σπουδασμένα.
3
Όλα τα προκληθέντα να θυμάσαι
και να ξεχνάς τον πρόξενό τους –
ποιος ήτανε, τι ήταν.
Απ’ το συρτάρι όπου φυλάσσονται τα αζήτητα,
κάθε πρωί να παίρνεις ένα στην τύχη,
να το προσαρμόζεις στο κενό σου.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ )

Συν 3 υστερόγραφα δίστιχα ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
Μεταφερθήκαμε ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ στο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ):

Το μακρόν όνειρο προ του βραχέως χρόνου
τι κάνει οξύνεται ή περισπάται;

Λόγια πικρά με το επακόλουθο πρόκειται ν’ ανταλλάξεις.
Κατά τα άλλα βλέπε τη λέξη ΑΣΠΑΣΜΟΣ βλέπε και τελευταίος.

Τι θα φοράς συνεννόηση να σε γνωρίσω
ώστε να μη χαθούμε πάλι μες στους πολυπληθείς σωσίες σου;