Οδυσσέας Ελύτης, Έλα να δώσουμε στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση

Έλα λοιπόν αλαργινή εξαφάνιση
Τίποτε άλλο δεν ποθούν περισσότερο
οι αγκαλιές των κήπων.
Στην αφή της παλάμης σου
θ’ αναγαλλιάσουν οι καρποί
που τώρα μετεωρίζονται άσκοποι.
Στο διάφανο στήριγμα της κορμοστασιάς σου
τα δένδρα θα βρουν
τη μακροχρόνια εκπλήρωση
των ψιθυρισμένων τους απομονώσεων.
Στην πρώτη σου ξεγνοιασιά
θ’ αυξήσουν τα χορτάρια σαν ελπίδες.
Η παρουσία σου θα δροσίσει τη δροσιά.
(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Πίσω από το λόφο υπάρχει το μονοπάτι
που χάραξε η φρέσκια περπατηξιά
της διάφανης εκείνης κόρης.
Είχε φύγει
μέσα απ’ το πρωί των ματιών μου
(καθώς τα βλέφαρα είχανε κάνει το χατήρι του ήλιου τους)
είχε κρυφτεί πίσω απ’ τον ίσκιο της επιθυμίας μου-
κι όταν μια θέληση πήγε να την κάνει δική της
αυτή χάθηκε φυσημένη από στοργικούς ανέμους
που η προστασία τους ήταν φωτεινή.
Το μονοπάτι αγάπησε το λόφο
κι αυτός πια ξέρει καλά το μυστικό.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ονείρων μας)