Δημήτρης Σουρβίνος, Απόηχοι σε πλάγιο φως

Ποίημα Αποίητο

πλην - επιτέλους!

-κάποια στερέωση

για τα ιριδίζοντα

για τα χλωμά επιφωνήματα

τα αδύναμα

στην κρύπτη του Καιρού-

έστω το ελάχιστον!

-ένας υπαινιγμός παραμυθίας

ολότελανα μη τα σβήσει ο Ζοφερός

Για σένα τη Μακρυνότατη

την απανέκαθεν Ανείπωτη

(Μια αρμαθιά αντικλείδια για ν’ ανοίξουμε την Πόρτα της Ποίησης…)
Της Θάλασσας μόνο

τα μονοσύλλαβα....

Ά! την Άνοιξη την Άνοιξη

εκείνη τη σφοδρή την ανυπόμονη Άνοιξη

των κοριτσιών τα ονόματα άρχιζαν όλα από Άλφα

και υπεράνω μέγιστον Άλφα

τ' αψήλου ανεβαίνοντας

φωνήεν αρχαίο

ερωτικός σπασμός

στους βράχους

ηδυπαθής

ασώπαστος το Α Α Α!...

της πρωτόπλαστης θάλασσας!

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα εξαίσιου ανάλαφρου ίλιγγου ΠΟΙΗΣΗΣ)