Σαχτούρης Μίλτος, Η λησμονημένη μέσα στο βυθό του νικηφόρου ύπνου της κρατώντας ένα τρομερό φιλί στα σύνορα της ηδονής

Η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου
πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα
κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου
που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει στα ΣΥΝΝΕΦΑ)
Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
απ’ όλες τις σημαίες που πονέσανε
απ’ όλα τα κυπαρίσσια που σφαχτήκαν
για να χτιστεί ένας πύργος κατακόκκινος
μ’ ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείκτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ’ ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική από κομμάτια γνήσιο ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ΟΥΡΑΝΟ)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ μιας άλλης αποκριάς:
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ το ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί