Αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο από όλα δεν στο έχω πει ακόμα.

Παγκόσμια μέρα Ποίησης είναι κάθε μέρα,
γιατί οι όμορφες στιγμές που συμβαίνουν μέσα μας
θα καταφέρνουν πάντοτε ν’ ανοίγουν την καρδιά
και να δίνουν διάρκεια στο τικ-τακ της το μοναδικό!
(με κλικ στην εικόνα όσοι πιστοί και λευκοφόροι προσέλθετε, αν είναι ορισμός σας η Ποίηση)

Βαδίζεις σε μιαν έρημο
Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει.
Όσο κι αν είναι απίθανο
να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο,
ωστόσο είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δένδρο.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ!
(Κική Δημουλά)

Αυτό είναι στο βάθος βάθος η Ποίηση…
«η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις
προς σ’ αυτό που σε υπερβαίνει…
Επειδή χωρίς αμφιβολία υπάρχει για το καθένα από μας
κι από μία ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση
που αν δεν την βρει να την απομονώσει εγκαίρως
και να συζήσει αργότερα μαζί της,
έτσι που να την γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος.
Ό,τι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους,
επομένως να κερδίσω την ίδια τη διαφάνεια,
το χρωστώ σ' ένα είδος ειδικού θάρρους που μου 'δωκεν η ποίηση:
ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΝΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΚΑΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ,
ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει.
Δεν παίζω με τα λόγια.
Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς
να σημειώνεται μέσα στη ΣΤΙΓΜΗ
όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια». (Οδυσσέας Ελύτης)