Οδυσσέας Ελύτης, Η μέση των συλλογισμών μου θα ευφράνει την καμπύλη τους διάθεση

Ένας ώμος ολόγυμνος
Σαν αλήθεια
Πληρώνει την ακρίβεια του
Στην άκρια τούτη της βραδιάς
Που φέγγει ολομόναχη
Κάτω απ’ τη μυστικιά ημισέληνο
Της Νοσταλγίας μου

(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες

Τ’ ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο
Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο
Τα μάτια της σιωπή
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ονείρων μας)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά που γυμνώνει την επιθυμία ως το κόκαλο:

Ένα ποδοβολητό τελειώνει στην άκρη της ακοής.
Μια σουρωμένη καταιγίδα χιμάει μες στο νεανικό στήθος
που σπαταλάει την ανεξήγητη φεγγοβολή του.
Η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά
και στις παλάμες της καίει η απουσία.
Η επιθυμία γεννάει το δρόμο της
όπου θέλει να περπατήσει. Φεύγει…
Κι ένα λαός από χέρια
προς εκείνη ανάβει θαυμασμού παρανάλωμα.