Κική Δημουλά, Σημειώθηκε χθες διόγκωση της ματαιότητας

Παρατηρήσατε το φαινόμενό μου;
Την ολική μου, επιτέλους έκλειψη;

Είχα ένα ιδιόκτητο διακριτικό στερέωμα,
προσωπικής μου χρήσεως,
που, διατρέχοντας το, έγραφα στίχους:
εν ολίγοις διένυα ευπρεπώς τη μοίρα μου…

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Επεκτείνομαι και βιώνω
παράνομα
σε περιοχές που σαν υπαρκτές
δεν παραδέχονται οι άλλοι.
Εκεί σταματώ και εκθέτω
τον καταδιωγμένο κόσμο μου,
εκεί τον αναπαράγω
με πικρά και απειθάρχητα μέσα,
εκεί τον αναθέτω
σ’ έναν ήλιο
χωρίς σχήμα, χωρίς φως,
αμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Εκεί συμβαίνω.

Κάποτε, όμως
παύει αυτό.
Και συστέλλομαι,
κι επανέρχομαι βίαια
(προς καθησυχασμόν)
στη νόμιμη και παραδεκτή
περιοχή,
στην εγκόσμια πίκρα.

Και διαψεύδομαι.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ Κικής Δημουλά)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ ΕΦΗΒΕΙΑ της λήθης):
Διατίθεται απόγνωσις
εις αρίστην κατάστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον.
Σε τιμές ευκαιρίας.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψει τύχης και διαθέσεως.

Και χρόνος
αμεταχείριστος εντελώς.

Σαχτούρης Μίλτος, Η λησμονημένη μέσα στο βυθό του νικηφόρου ύπνου της κρατώντας ένα τρομερό φιλί στα σύνορα της ηδονής

Η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου
πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα
κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου
που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει στα ΣΥΝΝΕΦΑ)
Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
απ’ όλες τις σημαίες που πονέσανε
απ’ όλα τα κυπαρίσσια που σφαχτήκαν
για να χτιστεί ένας πύργος κατακόκκινος
μ’ ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείκτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ’ ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική από κομμάτια γνήσιο ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ΟΥΡΑΝΟ)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ μιας άλλης αποκριάς:
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ το ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί

Αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο από όλα δεν στο έχω πει ακόμα.

Παγκόσμια μέρα Ποίησης είναι κάθε μέρα,
γιατί οι όμορφες στιγμές που συμβαίνουν μέσα μας
θα καταφέρνουν πάντοτε ν’ ανοίγουν την καρδιά
και να δίνουν διάρκεια στο τικ-τακ της το μοναδικό!
(με κλικ στην εικόνα όσοι πιστοί και λευκοφόροι προσέλθετε, αν είναι ορισμός σας η Ποίηση)

Βαδίζεις σε μιαν έρημο
Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει.
Όσο κι αν είναι απίθανο
να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο,
ωστόσο είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δένδρο.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ!
(Κική Δημουλά)

Αυτό είναι στο βάθος βάθος η Ποίηση…
«η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις
προς σ’ αυτό που σε υπερβαίνει…
Επειδή χωρίς αμφιβολία υπάρχει για το καθένα από μας
κι από μία ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση
που αν δεν την βρει να την απομονώσει εγκαίρως
και να συζήσει αργότερα μαζί της,
έτσι που να την γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος.
Ό,τι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους,
επομένως να κερδίσω την ίδια τη διαφάνεια,
το χρωστώ σ' ένα είδος ειδικού θάρρους που μου 'δωκεν η ποίηση:
ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΝΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΚΑΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ,
ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει.
Δεν παίζω με τα λόγια.
Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς
να σημειώνεται μέσα στη ΣΤΙΓΜΗ
όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια». (Οδυσσέας Ελύτης)

Δημήτρης Σουρβίνος, Απόηχοι σε πλάγιο φως

Ποίημα Αποίητο

πλην - επιτέλους!

-κάποια στερέωση

για τα ιριδίζοντα

για τα χλωμά επιφωνήματα

τα αδύναμα

στην κρύπτη του Καιρού-

έστω το ελάχιστον!

-ένας υπαινιγμός παραμυθίας

ολότελανα μη τα σβήσει ο Ζοφερός

Για σένα τη Μακρυνότατη

την απανέκαθεν Ανείπωτη

(Μια αρμαθιά αντικλείδια για ν’ ανοίξουμε την Πόρτα της Ποίησης…)
Της Θάλασσας μόνο

τα μονοσύλλαβα....

Ά! την Άνοιξη την Άνοιξη

εκείνη τη σφοδρή την ανυπόμονη Άνοιξη

των κοριτσιών τα ονόματα άρχιζαν όλα από Άλφα

και υπεράνω μέγιστον Άλφα

τ' αψήλου ανεβαίνοντας

φωνήεν αρχαίο

ερωτικός σπασμός

στους βράχους

ηδυπαθής

ασώπαστος το Α Α Α!...

της πρωτόπλαστης θάλασσας!

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα εξαίσιου ανάλαφρου ίλιγγου ΠΟΙΗΣΗΣ)

δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια SMS μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις

Νίκος Καρούζος, Πλησίασε εδώ στη φωτεινή γωνία του ονείρου και συλλογίσου πόσον αγαπάς

Στην άκρη του γκρεμού σε πρόλαβε ο έρωτας
με μαύρη ομορφιά, κόκκινο πάθος.
Νύχτα και μέρα τήκεσαι
οι λέξεις τίποτα δεν εκφράζουν.
Ώστε μην παιδεύεις το ουράνιο αίσθημα
μονάχα θαύμαζε και συ
το τριανταφυλλί του κάλλος
Ίσως είναι ο Παράδεισος μελαχρινό τοπίο
(kolaz Jellyannadarling)

(Συμπληγάδες libido και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής που ονειρεύονται τη χαρά στον άλλο δρόμο)
Θα παραπονεθώ για σένα έρωτα στ’ αστέρια
γιατί με είδες ολόκληρο ν’ αγγίζω
φθαρτό ουρανό….

Έρωτα με κατοίκησες πολύ
φύγε απ’ αυτό το σπίτι.
Δεν έχει ούτε ένα παράθυρο να βγει
στα δένδρα η ερημιά μου
σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής. ..

Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.

Το φως φωνάζει με τον κεραυνό.
Να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν
-ένα τ’ ονομάζω
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα αυτού που τώρα θέλω να σου πω)

Οδυσσέας Ελύτης, Όποιος είδε δυο μάτια ν’ αγγίζουν τη σιωπή του έσμιξε στη λιακάδα τους χίλιους κόσμους

Μια προσευχή μεταμορφώνει τα ύψη της
Αλλάζει κοίτη ο χρόνος
Και γυμνούς από έγνοια επίγεια
Σ’ άλλα νοήματα μας οδηγεί

Πού είναι ο σφυγμός του εδάφους
Το αίμα στη μνήμη των προσώπων μας
Ο αυτούσιος πηγαιμός;
(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Ένα κορίτσι, δυο κορίτσια, γέρνουν στα γιασεμιά τους κι αφανίζονται
Μένει ένα ρυάκι να τα εξιστορήσει μα έσκυψαν να πιουν εκεί ακριβώς οι νύχτες
Μεγάλα περιστέρια και μεγάλα αισθήματα καλύπτουν τη σιγή τους
Φαίνεται πως το τέτοιο πάθος τους είναι ανεπανόρθωτο
Και κανείς δεν ξέρει αν έρθει ο πόνος να γδυθεί μαζί τους
Σπανίζουνε οι παγίδες, άστρα γνέφουνε στους εραστές τα μάγια τους
Όλα σκιρτούνε, συσπειρώνονται – ήρθε φαίνεται πια η αθανασία
Που ζητάνε τα χέρια σφίγγοντας τη μοίρα τους που άλλαξε σώμα κι έγινε άνεμος
Δυνατός – η αθανασία φαίνεται ήρθε
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ΟΝΕΙΡΩΝ μας)

Κική Δημουλά, Μελαγχολικός άνεμος της ζωής είμαι που νυχτώθηκα σ’ ένα χθες ανάλγητο

Τώρα μ’ αδύναμους στίχους,
ώρα πολλή τα σκισμένα μου μέρη
προσπαθώ να σμίξω.
Κι όσα κομμάτια τυχόν μου περισσέψουν
μαζί μου θα πάρω,
λυπητερές πιθανόν ιστορίες
μ’ αυτά να τυλίξω.

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Νεότερη
κατασκεύαζα κυρίως διαμαρτυρίες.
Αλλά και μεταχειρισμένες καταστάσεις
μάζευα
που μεταποιούσα εύκολα
σε πρωτοτυπίες και μεταφορές.
Στρωμένη δουλειά.
Ευπορούσα.

Τώρα επιδίδομαι στο άσκοπο
Ίσα-ίσα τα προς το ζην:
επιβαίνω το ανέργου χρόνου μου
κι εκτελώ μικρά δρομολόγια
για λίγη αναδρομή
στα εύκρατα της νεότητός μου
επαγγέλματα.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ Κικής Δημουλά)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ ΕΦΗΒΕΙΑ της λήθης):
Σημειώθηκε χθες
διόγκωση της ματαιότητας.
Αυτό, φυσικά,
κανείς δεν το αντελήθφη.
Κανείς απ’ τους ελάχιστους «πλησίον μου».
Μονάχα εγώ
που όρθια μπρος στο μεσίστιο μέλλον μου,
σε στάση ανήμπορη αλλά κόσμια,
άφησα να διαφύγει από το χώρο μου
ένα ολόκληρο απόγευμα,
σε μια ρευστότητα αθεράπευτη,
γνωστή,
αλλ’ επιδεινωμένη