Τελευταία ανάρτηση στη ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων πόθων ΠΟΙΗΣΗΣ

μεταφερθήκαμε παραπλεύρως στα Ηδονικά Μυρωδικά Ποιήματα Κάθε Λογής

(Οι δοκιμές αναρτήσεων με επιλογές στίχων από τα λόγια των ποιητών, που είναι παιδιά πολλών ανθρώπων και κάνουν για λίγο – έστω- να μη νοιώθεται η πληγή απ’ το φρικτό μαχαίρι της καθημερινής μιζέριας,
συνεχίζονται κανονικά στο άλλο μου blog
ΗΔΟΝΙΚΑ ΜΥΡΩΔΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ (με ΚΛΙΚ στην εικόνα)

Και μεταφερθήκαμε παραπλεύρως
ακριβώς δυο τρία σπίτια παρά κει
πολύ κοντά

πιο κοντά ο άνθρωπος
από αυτό που φτιάχτηκε δεν πάει

βλέπεις τόσο μόνο, έως παραπλεύρως
λίγο πριν την αλήθεια
Πιο πέρα
δειλιάζει ο άνθρωπος
δε μεταφέρεται
(Κλικ στην εικόνα για μετάβαση στα ΗΔΟΝΙΚΑ ΜΥΡΩΔΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ, όπου θα συνεχίζονται οι αναζητήσεις των λέξεων που φτιάχνονται από πτώσεις για ν’ ατενίζουμε λίγο ΟΥΡΑΝΟ)

Κική Δημουλά, Διατίθεται απόγνωση σε άριστη κατάσταση με ευρύχωρο αδιέξοδο: «σ’ αγαπώ»

Όλοι οι καλεσμένοι του ονείρου
είχαν λογικά ντυθεί καθείς με τη σκιά του
κι ανάρριχτη μια λασπωμένη κάπα
που ύφανε το θέλημα
στον πρώτο-πρώτο αργαλειό του πεπρωμένου

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
«σ’ αγαπώ»

Πολύ γνωστή μου λέξη.
Κάποτε την ικέτευα.

(διπλής κατευθύνσεως η απατηλότης
ανένδοτη)
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ Κικής Δημουλά)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ ΕΦΗΒΕΙΑ της λήθης):
Αυτά για σήμερα.
Τα ίδια ελπίζουμε και για αύριο
Υπό τη θεμελιώδη προϋπόθεση
πως θα εφημερεύουνε και αύριο τα μάτια μας

Κική Δημουλά, Αερικό 2009

Ποτέ να μην σου μάθει το όνειρο τι δεν πραγματοποιείται



Πολύ μου μοιάζει!
Το συνάντησα κάτω από το ίδιο υπόστεγο μελαγχολίας

Η υποθετική με τράβηξε
ευρυχωρία!

Σαχτούρης Μίλτος, Ο εφιάλτης που το όνομά του ήταν Ακτή και Κυριακή

Τ’ όνομά της ήταν Ακτή και Κυριακή.
Είχε μαύρα μάτια μαύρα μαλλιά
μαύρα φορέματα μαύρα μεσοφόρια
κι ένα άλογο κατάμαυρο
Όμως τη ’λέγαν Ακτή και Κυριακή

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει στα ΣΥΝΝΕΦΑ)
Το σπίτι της ήταν σ’ ένα νησί
κι ήταν γεμάτο πιστόλια πορφύρες σημαίες άστρα
στα δίχτυα πολυβόλα σκάφανδρα αγκίστρια
κιβώτια με όνειρα,
κιβώτια με σφαίρες
νησιώτικες φορεσιές
λάμπες με γυαλιά χρωματιστά
μαντίλια χρωματιστά
κι ένα παλιό σκουριασμένο κανόνι.
Σα βράδιαζε στο παράθυρο άναβε ένα φανάρι.
Άναβε – έσβηνε άναβε – έσβηνε
κι αμέσως μια έρημη βάρκα άραζε
πλάι στη σιδερένια πόρτα του σπιτιού
κι ένας-ένας πέντε άνδρες γλιστρούσαν μέσα στο σπίτι.
Σε λίγο από ένα κρυφό πορτόνι σκεπασμένο από τ’ αθάνατα
ο Πρώτος άνδρας έβγαινε νεκρός.
Ο Δεύτερος με το πρόσωπο γεμάτο αίματα κρατώντας ένα πεντάμορφο βρέφος σφιχτά στην αγκαλιά του.
Ο Τρίτος κι αυτός γεμάτος αίματα κρατώντας ένα αυτόματο σφιχτά στην αγκαλιά του.
Ο Τέταρτος σερνάμενος
τυλιγμένος από την κορφή ως τα νύχια
σ’ ένα βαρύ πράσινο ύφασμα.
Ο Πέμπτος κι αυτός νεκρός.
Όμως η πιο εξαίσια νεκρή
ήταν η κοπέλα μέσα στο κάτασπρο φόρεμα
κατάχαμα ξαπλωμένη στη μέση του δωματίου
πλάι στο σκοτωμένο μαύρο άλογό της
πλημμυρισμένη κι αυτή στο αίμα
τα χέρια σταυρωτά ψηλά στο στήθος
και μ’ ένα χαμόγελο και μ’ ένα πράσινο κλωνί στο στόμα
ενώ οι πέντε γερμανοί αδύναμοι μπροστά της
χαιρετούσανε σε στάση προσοχής.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική από κομμάτια γνήσιο ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ΟΥΡΑΝΟ)

Παυλίνα Παμπούδη, Πρόσφυγας της Τετάρτης προς την Πέμπτη

Είμαι καλά.
Σε χαμένη αποστολή.
Συνεχίζω να στέλνω αυτά τα λακωνικά καρτ ποστάλ.
Τα τοπία, οπωσδήποτε, τα ’χετε κάπου ξαναδεί.
Σ’ άλλη διάταξη.
Δεν επισημαίνουν τη θέση μου.
Δε σημαίνουν τίποτα.
Όλο και πιο αφηρημένα.
Μέχρι να διακοπεί κι αυτή η ύποπτη, υποτυπώδης επικοινωνία.

Όμως σπρώχνω ακόμα να σωθώ καθώς
Ανάμεσα τοπίο και υστερόγραφο
Ο αληθινός καιρός φυσά
Και σβήνει.

Κάποιος, πιο τρομαγμένος, ξέρω, αδιάκοπα
κρύβει σημάδια και μισά μηνύματα.
(Μια αρμαθιά Τιμαλφή Καρτ Ποστάλ ανάμεσα τοπίο και υστερόγραφο για ν’ ανοίξουμε την Πόρτα της Ποίησης…)
Στο μεταξύ,αισθάνομαι πως έχω κάποια χρησιμότητα.
Καθώς και μια μελαγχολία αδιάβροχου.

Θα βρέξει, πιθανόν για πάντα.
Σαλεύει η πόλη κάτω απ’ τα κουρέλια.
Θα ψηλώσουν οι τοίχοι, θα πρασινίσουν
Τα νομίσματα. Θα βρέξει….

Φθαρμένη μέρα τρύπια με βροχή
Τυφλά ντουλάπια
Ασώματα ρούχα.
Δεν πάνε πουθενά
Τα πόδια της καρέκλας, τα πόδια του τραπεζιού.
Κι η πόρτα με το τρίξιμο
Ανοίγει προς τα μέσα.
Να εννοώ το μάταιο και να μη φεύγω.
Εξάλλου, τίποτα δεν φεύγει. Μόνο,
Δήθεν, έξω από το μάτι μου η πόλη αλλάζει.
Εποχές, διαστάσεις, μήκος κύματος.
Κάθομαι άνεργα.
Μ’ όλα τα δάχτυλα αναμμένα.

Κάποτε νυχτώνει στ’ αλήθεια.
Απλώνει το μαύρο στις φλέβες. Τότε,
Για λίγο, από σφυγμό σε σφυγμό
Γράφονται και σβήνουν
Παλιοί στίχοι θαμποίΧωρίς λόγο, χωρίς λόγια πιαΣα μουσική στον καθρέφτη, σαν
Τεθλιμμένοι συγγενείς.

Ευτυχώς υπάρχουν οι άλλοι. Δηλαδή,
Τα παράσιτα στη σκέψη, οι παρεμβολές
Στην επικοινωνία, το τρίξιμο, το σφύριγμα
Τα μεγάλα κενά.
Να μην ακούγονται
Τα σήματα κινδύνου από τ’ αδιέξοδο
Στ’ αριστερό μισό του εγκεφάλου
Όταν με δεξιά κίνηση ευλογώ
Τις λέξεις και πληθύνονται.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα εξαίσιου ανάλαφρου ίλιγγου ΠΟΙΗΣΗΣ)

Νίκος Καρούζος, Παλίντονος Αρμονίη

Μοβ είναι το γκρίζο περιστέρι ολόγυρα
κι όνειρο πράσινο στο μικρό λαιμό του
ο έρωτας
όπου βασιλεύει μέσα στο νερό
πάντα ο έρωτας το καλό ταξίδι ανοίγοντας
ωσάν θαλάσσιο πανί στην κίτρινη αυτή νύχτα

(Συμπληγάδες libido και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής που ονειρεύονται τη χαρά στον άλλο δρόμο)
Δεν με τρομάζει κανένα σώμα έλεγες
όταν έρημη στο ρουμάνι των βλαστήσεων
έκλεινες τους χυμούς της πυρκαγιάς
που είναι τα στήθη σου.

Πώς να υποφέρουμε τις πράξεις μας
με το στεφάνι του πυρός ολόγυρα στο κεφάλι
σμήνος αγγέλων
και τον ποιητή βαθύν αέρα…

Έρωτα καταστρέφεις
αφαιρείς τη ψυχή από τα ουράνια
σχίζεις τα σωθικά
πώς να φανερώσω τη σκοτεινή σου προέλευση
έρωτα κέδρε με το άρωμα του φεύγοντος χρόνου…

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα αυτού που τώρα θέλω να σου πω)

Οδυσσέας Ελύτης, Μα εμείς σήμερα θα καλπάσουμε προς τις κρυψώνες του ήλιου

Καλημέρα ποταμάκι μου, είμαι μονάχος
είμαστε και οι δυο μονάχοι μας
Τα κρύσταλλα ευωδιάσανε,
τώρα μας λείπει μόνο ένα καράβι
Ένα μαντίλι μόνο για να διαγνώσουμε το τέλος
Γιατί τόσους φακέλους έλαβα γεμάτους σύννεφα και θύελλες
Που διψώ ένα στόμα να μου πει: ουρανός
και να πλεύσουμε μαζί στο δέλτα των ελπίδων

(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Ω ποταμάκι ποταμάκι,
καλημέρα του ήλιου απάνθισμα της εξοχής
Κατά πού θαυμάζεται ο άνεμος
πες μου κατά πού ξεχύνονται οι κελαϊδισμοί
Ποια όχθη αρέσουν, σήμερα είμαι νέος
Είμαι καλός ως τις πηγές του γέλιου μου,
εκτοξεύω χίμαιρες
Ριπίδια δυσανάγνωστα, τεφτέρια κάτασπρα καμωμένα μ’ αγγέλους
Κι από κάθε αδιαφορία σέρνεται μια ξεσχισμένη ευχή…

… σήμερα είμαι νέος, αυτό μου αρκεί
Αυτό μου δίνει το αίμα μου πιο κόκκινο
ένα γράψιμο κόκκινο
Θα ’ρθουν πολλές γυναίκες να το μοιραστούν ώσπου να γίνουν διάφανες
Θα ’ρθουν πολλές ματαιότητες για να τις μοιραστούνε
Η εύθυμη φασαρία μοιάζει ατέλειωτη, σπίθες αγγίζουν τα μετέωρα μέτωπα
Σώμα ζωντανό, ύπαρξη, άνθρωπος.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ΟΝΕΙΡΩΝ μας)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά που γυμνώνει την επιθυμία ως το κόκαλο:

Κι όμως πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή

Αφού δεν είναι ο έρωτας, αφού δεν είναι ο έρωτας
Ο έρωτας ποιος είναι –
η ζωή μετριέται με σφυγμούς
η χαρά με απέλπιδες χειρονομίες
Μύλοι επάνω στις κορφές άσπρισαν τα ταξίδια τους
Η ζωή μετριέται με παλμούς, πάλλεται η λυμένη ζώνη της εσπέρας
Φεγγίζουν γοητείες στα μάκρη, μια βαρκούλα χάνεται ευχαριστημένηΚανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία

Κική Δημουλά, Σημειώθηκε χθες διόγκωση της ματαιότητας

Παρατηρήσατε το φαινόμενό μου;
Την ολική μου, επιτέλους έκλειψη;

Είχα ένα ιδιόκτητο διακριτικό στερέωμα,
προσωπικής μου χρήσεως,
που, διατρέχοντας το, έγραφα στίχους:
εν ολίγοις διένυα ευπρεπώς τη μοίρα μου…

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Επεκτείνομαι και βιώνω
παράνομα
σε περιοχές που σαν υπαρκτές
δεν παραδέχονται οι άλλοι.
Εκεί σταματώ και εκθέτω
τον καταδιωγμένο κόσμο μου,
εκεί τον αναπαράγω
με πικρά και απειθάρχητα μέσα,
εκεί τον αναθέτω
σ’ έναν ήλιο
χωρίς σχήμα, χωρίς φως,
αμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Εκεί συμβαίνω.

Κάποτε, όμως
παύει αυτό.
Και συστέλλομαι,
κι επανέρχομαι βίαια
(προς καθησυχασμόν)
στη νόμιμη και παραδεκτή
περιοχή,
στην εγκόσμια πίκρα.

Και διαψεύδομαι.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ Κικής Δημουλά)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ ΕΦΗΒΕΙΑ της λήθης):
Διατίθεται απόγνωσις
εις αρίστην κατάστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον.
Σε τιμές ευκαιρίας.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψει τύχης και διαθέσεως.

Και χρόνος
αμεταχείριστος εντελώς.

Σαχτούρης Μίλτος, Η λησμονημένη μέσα στο βυθό του νικηφόρου ύπνου της κρατώντας ένα τρομερό φιλί στα σύνορα της ηδονής

Η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου
πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα
κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου
που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει στα ΣΥΝΝΕΦΑ)
Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
απ’ όλες τις σημαίες που πονέσανε
απ’ όλα τα κυπαρίσσια που σφαχτήκαν
για να χτιστεί ένας πύργος κατακόκκινος
μ’ ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείκτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ’ ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική από κομμάτια γνήσιο ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ΟΥΡΑΝΟ)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ μιας άλλης αποκριάς:
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ το ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί

Αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο από όλα δεν στο έχω πει ακόμα.

Παγκόσμια μέρα Ποίησης είναι κάθε μέρα,
γιατί οι όμορφες στιγμές που συμβαίνουν μέσα μας
θα καταφέρνουν πάντοτε ν’ ανοίγουν την καρδιά
και να δίνουν διάρκεια στο τικ-τακ της το μοναδικό!
(με κλικ στην εικόνα όσοι πιστοί και λευκοφόροι προσέλθετε, αν είναι ορισμός σας η Ποίηση)

Βαδίζεις σε μιαν έρημο
Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει.
Όσο κι αν είναι απίθανο
να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο,
ωστόσο είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δένδρο.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ!
(Κική Δημουλά)

Αυτό είναι στο βάθος βάθος η Ποίηση…
«η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις
προς σ’ αυτό που σε υπερβαίνει…
Επειδή χωρίς αμφιβολία υπάρχει για το καθένα από μας
κι από μία ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση
που αν δεν την βρει να την απομονώσει εγκαίρως
και να συζήσει αργότερα μαζί της,
έτσι που να την γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος.
Ό,τι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους,
επομένως να κερδίσω την ίδια τη διαφάνεια,
το χρωστώ σ' ένα είδος ειδικού θάρρους που μου 'δωκεν η ποίηση:
ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΝΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΚΑΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ,
ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει.
Δεν παίζω με τα λόγια.
Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς
να σημειώνεται μέσα στη ΣΤΙΓΜΗ
όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια». (Οδυσσέας Ελύτης)

Δημήτρης Σουρβίνος, Απόηχοι σε πλάγιο φως

Ποίημα Αποίητο

πλην - επιτέλους!

-κάποια στερέωση

για τα ιριδίζοντα

για τα χλωμά επιφωνήματα

τα αδύναμα

στην κρύπτη του Καιρού-

έστω το ελάχιστον!

-ένας υπαινιγμός παραμυθίας

ολότελανα μη τα σβήσει ο Ζοφερός

Για σένα τη Μακρυνότατη

την απανέκαθεν Ανείπωτη

(Μια αρμαθιά αντικλείδια για ν’ ανοίξουμε την Πόρτα της Ποίησης…)
Της Θάλασσας μόνο

τα μονοσύλλαβα....

Ά! την Άνοιξη την Άνοιξη

εκείνη τη σφοδρή την ανυπόμονη Άνοιξη

των κοριτσιών τα ονόματα άρχιζαν όλα από Άλφα

και υπεράνω μέγιστον Άλφα

τ' αψήλου ανεβαίνοντας

φωνήεν αρχαίο

ερωτικός σπασμός

στους βράχους

ηδυπαθής

ασώπαστος το Α Α Α!...

της πρωτόπλαστης θάλασσας!

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα εξαίσιου ανάλαφρου ίλιγγου ΠΟΙΗΣΗΣ)

δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια SMS μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις

Νίκος Καρούζος, Πλησίασε εδώ στη φωτεινή γωνία του ονείρου και συλλογίσου πόσον αγαπάς

Στην άκρη του γκρεμού σε πρόλαβε ο έρωτας
με μαύρη ομορφιά, κόκκινο πάθος.
Νύχτα και μέρα τήκεσαι
οι λέξεις τίποτα δεν εκφράζουν.
Ώστε μην παιδεύεις το ουράνιο αίσθημα
μονάχα θαύμαζε και συ
το τριανταφυλλί του κάλλος
Ίσως είναι ο Παράδεισος μελαχρινό τοπίο
(kolaz Jellyannadarling)

(Συμπληγάδες libido και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής που ονειρεύονται τη χαρά στον άλλο δρόμο)
Θα παραπονεθώ για σένα έρωτα στ’ αστέρια
γιατί με είδες ολόκληρο ν’ αγγίζω
φθαρτό ουρανό….

Έρωτα με κατοίκησες πολύ
φύγε απ’ αυτό το σπίτι.
Δεν έχει ούτε ένα παράθυρο να βγει
στα δένδρα η ερημιά μου
σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής. ..

Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.

Το φως φωνάζει με τον κεραυνό.
Να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν
-ένα τ’ ονομάζω
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα αυτού που τώρα θέλω να σου πω)

Οδυσσέας Ελύτης, Όποιος είδε δυο μάτια ν’ αγγίζουν τη σιωπή του έσμιξε στη λιακάδα τους χίλιους κόσμους

Μια προσευχή μεταμορφώνει τα ύψη της
Αλλάζει κοίτη ο χρόνος
Και γυμνούς από έγνοια επίγεια
Σ’ άλλα νοήματα μας οδηγεί

Πού είναι ο σφυγμός του εδάφους
Το αίμα στη μνήμη των προσώπων μας
Ο αυτούσιος πηγαιμός;
(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Ένα κορίτσι, δυο κορίτσια, γέρνουν στα γιασεμιά τους κι αφανίζονται
Μένει ένα ρυάκι να τα εξιστορήσει μα έσκυψαν να πιουν εκεί ακριβώς οι νύχτες
Μεγάλα περιστέρια και μεγάλα αισθήματα καλύπτουν τη σιγή τους
Φαίνεται πως το τέτοιο πάθος τους είναι ανεπανόρθωτο
Και κανείς δεν ξέρει αν έρθει ο πόνος να γδυθεί μαζί τους
Σπανίζουνε οι παγίδες, άστρα γνέφουνε στους εραστές τα μάγια τους
Όλα σκιρτούνε, συσπειρώνονται – ήρθε φαίνεται πια η αθανασία
Που ζητάνε τα χέρια σφίγγοντας τη μοίρα τους που άλλαξε σώμα κι έγινε άνεμος
Δυνατός – η αθανασία φαίνεται ήρθε
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ΟΝΕΙΡΩΝ μας)

Κική Δημουλά, Μελαγχολικός άνεμος της ζωής είμαι που νυχτώθηκα σ’ ένα χθες ανάλγητο

Τώρα μ’ αδύναμους στίχους,
ώρα πολλή τα σκισμένα μου μέρη
προσπαθώ να σμίξω.
Κι όσα κομμάτια τυχόν μου περισσέψουν
μαζί μου θα πάρω,
λυπητερές πιθανόν ιστορίες
μ’ αυτά να τυλίξω.

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Νεότερη
κατασκεύαζα κυρίως διαμαρτυρίες.
Αλλά και μεταχειρισμένες καταστάσεις
μάζευα
που μεταποιούσα εύκολα
σε πρωτοτυπίες και μεταφορές.
Στρωμένη δουλειά.
Ευπορούσα.

Τώρα επιδίδομαι στο άσκοπο
Ίσα-ίσα τα προς το ζην:
επιβαίνω το ανέργου χρόνου μου
κι εκτελώ μικρά δρομολόγια
για λίγη αναδρομή
στα εύκρατα της νεότητός μου
επαγγέλματα.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ Κικής Δημουλά)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ ΕΦΗΒΕΙΑ της λήθης):
Σημειώθηκε χθες
διόγκωση της ματαιότητας.
Αυτό, φυσικά,
κανείς δεν το αντελήθφη.
Κανείς απ’ τους ελάχιστους «πλησίον μου».
Μονάχα εγώ
που όρθια μπρος στο μεσίστιο μέλλον μου,
σε στάση ανήμπορη αλλά κόσμια,
άφησα να διαφύγει από το χώρο μου
ένα ολόκληρο απόγευμα,
σε μια ρευστότητα αθεράπευτη,
γνωστή,
αλλ’ επιδεινωμένη

Σαχτούρης Μίλτος, Ένα βιολί σιμά στ’ αυτί θα τους τρελάνει κι ο καπετάνιος παίζει στο βυθό με τα κοράλλια

Οι γιορτινές μέρες πυκνοκατοικημένες
γυναίκες αγκαλιάζουν πράσινα κλωνιά δεν κλαίνε…
και τα παιδιά πετάνε ψίχουλα στον ουρανό
οι γιορτινές μέρες έχουν ένα λείο πρόσωπο
ένα μικρό Χριστό στο κάθε δάκρυ της λησμονημένης
ένα πουλί αστέρινο καρφίτσα στα μαλλιά της

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει στα ΣΥΝΝΕΦΑ)
Η λησμονημένη ανοίγει το παράθυρο
ανοίγει τα μάτια της
κάτω περνούνε φορτηγά με μαυροφορεμένες
με οδηγούς μονόφθαλμους που βλαστημάνε…
οι μαυροφορεμένες θέλουν το κακό της
κι ας της πετάνε τα ματωμένα τους γαρύφαλλα
απ’ τον αναβρασμό του κήπου της ηδονής τους…
οι οδηγοί
σκίζουν το σύννεφο και τήνε κράζουν πόρνη
όμως αυτή είναι μια θλιμμένη παναγιά
με τον αγαπημένο της μέσα στα εικονίσματα
έτσι όπως τον φύλαξε ο χρόνος
με τα κεριά όλων των προδομένων
πολύ βάδισαν στο θάνατο
ανάμεσα στις μαργαρίτες και τα χαμομήλια
με βάγιες δούλους κι αστέρια του βουνού
με σπαθιά που κόβανε λαιμούς και φοινικόδενδρα…

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική από κομμάτια γνήσιο ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ΟΥΡΑΝΟ)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ μιας άλλης αποκριάς:
Η λησμονημένη μέσα στο βυθό του νικηφόρου ύπνου της
κρατώντας ένα μήλο στο δεξί της χέρι
τ’ άλλο χαϊδεύοντας τη θάλασσα
ξεδιπλώνει ξάφνου τα ωραία μάτια της
είναι μονάχα μια πνοή ένας βρόντος κανονιού
είναι ο ποδηλατιστής η αγαπημένη του κι η ανθοδέσμη
είναι ο βόγγος της καρδιάς καπνός των ορυχείων
το μίσος τα κορμιά που σμίγουνε με λύσσα και βυθίζονται
είναι ένα τρομερό φιλί στα σύνορα της ηδονής
που βρίσκονται σπαρμένοι μες στις παπαρούνες πέντε θάνατοι
είναι η σκιά του αγαπημένου της που πέρασε

Σταύρος Ζαφειρίου, Πολύ Φεγγάρι Απόψε

Πολύ φεγγάρι, σπάταλο απόψε,
ανοικονόμητο.
Καμιά γωνιά να του κρυφτείς,
να μην το βλέπεις.
Μέντορας τάχα κι οδηγός
στην ενδοσκόπησή σου.

Πολύ φεγγάρι απόψε…
Τόση υπερβολή, τόση αυταρέσκεια,
κι αμφίθυμος ερωτισμός
σε συγχυσμένους μύθους
από έναν όλο κι όλο δορυφόρο,
άγονο επιπλέον κι ετερόφωτο.

Φταίμε κι εμείς οι δίβουλοι
με τα ημίμετρά μας.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα εξαίσιου ανάλαφρου ίλιγγου ΠΟΙΗΣΗΣ)

Τάσος Λειβαδίτης, Ασήμαντες λέξεις ειπωμένες αδιάφορα που σε συντρίβουν για πάντα

Ανάμεσα Δευτέρα Πέμπτη
πρέπει να παράπεσαν οι πιο όμορφοι στίχοι…-
(γιατί όμως θα πρέπει να περιμένουμε πάντα
μια Δευτέρα ή την άλλη Πέμπτη
για να θυμηθούμε ότι κάπου
μπορεί να είναι κρυμμένοι
οι πιο όμορφοι στίχοι,
που στις λέξεις τους ανθίζει με χρώματα
αυτό που τώρα θέλω να σου πω…

(Συμπληγάδες libido και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής που ονειρεύονται τη χαρά στον άλλο δρόμο)
Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάσαμε τελευταία στις εφημερίδες-
ένας άνδρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια»,
πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει,
και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της.
Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράματα»,
οι άλλοι απ’ έξω
δοσ’ του χτυπήματα στην πόρτα.
Με τα πολλά
άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές –
ακούς εκεί διαστροφή
να θέλει, λέει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνιά
και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.

Και μόνο εκείνη η γυναίκα,
θα ’ρθει η αναπότρεπτη ώρα,
μια νύχτα που θα νοιώσει με πόνο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της
απ’ την πιο βαθιά, την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άνδρα να κλάψει στα πόδια της.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα αυτού που τώρα θέλω να σου πω )

Οδυσσέας Ελύτης, Το μονοπάτι αγάπησε το λόφο κι αυτός πια ξέρει καλά το μυστικό

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Πού να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο από άνθρωπος
Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του
Α Ζωή
Παιδιού που γίνεται άνδρας
Πάντα κοντά στη θάλασσα όταν ο ήλιος
Τον μαθαίνει ν’ ανασαίνει κατά κει που σβήνεται
Η σκιά ενός γλάρου

(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Άσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα
Λίγα δένδρα και λίγα
Βρεμένα χαλίκια
Δάχτυλα ελαφρά για να χαϊδέψουν ένα μέτωπο
Ποιο μέτωπο
Κλάψαν όλη τη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια
Κανείς δεν είναι
Ν’ ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο
Ν’ ανατείλει μια φωνή ξεκούραστη
Στο μουράγιο οι πρύμνες να παφλάσουν γράφοντας
Όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντά τους
Λίγα χρόνια λίγα κύματα
Κωπηλασία ευαίσθητη
Στους όρμους γύρω απ’ την αγάπη

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ονείρων μας)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά που γυμνώνει την επιθυμία ως το κόκαλο:

Όποιος είδε δυο μάτια ν’ αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα-
Μα εδώ στο ανήξερο τοπίο που χάνεται
Σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη
Μαδά η επιτυχία
Στρόβιλοι φτερών
Και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα
Χώμα σκληρό κάτω απ’ τα ανυπόμονα
Πέλματα, χώμα καμωμένο για ίλιγγο
Ηφαίστειο νεκρό.

Κική Δημουλά, Πάει καιρός που σκέπασα τη φωτογραφία του μ’ ένα σούρουπο

Σ’ ένα υπόγειο καφενείο,
που αφάνεια συμπαθητική προσέφερε,
ώρες μεσημεριάτικες
συντονιστήκαμε.
Σε λίγο
το έντονο του έρωτα φορέσαμε,
που όπως φαίνεται
μας πήγαινε πολύ

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Τον θυμάμαι ακόμα.
Παράξενο πολύ,
γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,
όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρωδιά,
απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα.
Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο
όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.
Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο
κάποιο ξεκίνημα πικρό.
Και τότε εγώ
σήκωσα το ποτήρι
και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα
ανάκατο με μια σιγή.

Στο χωρισμό μήτε αντίο
μήτε φιλί.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ Κικής Δημουλά)

Σαχτούρης Μίλτος, Στο στήθος μου φύτρωσαν κοπάδια μαργαρίτες

Του ρόδινου νήπιου η μαύρη μάνα
όλη τη νύχτα με τα δένδρα με τα σύννεφα αγαπιόταν

Τ’ άλλο πρωί
νέα πουλιά ραμφίζαν ηλιαχτίδες
γεμίσανε σπυριά τα πρόσωπα στ’ αγάλματα
γύρω τους στήσανε χορό κοπέλες οργισμένες
και τραγουδήσαν με μάτια κουρασμένα άλλους ουρανούς

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει στα ΣΥΝΝΕΦΑ)
Τρεις εραστές
διαβαίνουν απ’ τα χέρια πιασμένοι…
Ο πρώτος
κρέμασε σ’ ένα δένδρο την αγάπη του
τα μεσάνυχτα προσεύχεται κάτω απ’ το δένδρο
να κατέβει η αγάπη πιασμένη απ’ τα φύλλα
να κοπάσει η πλημμύρα των φύλλων που λιώνουν
τα δάκρυά του στο χώμα τα πίνει ένας σκύλος
η αγάπη στα κλαδιά τον πετροβολάει
το δένδρο ουρλιάζει ο αγέρας ο σκύλος

Ο Δεύτερος
Χάρισε την αγάπη του σ’ ένα τρελό βιολιστή
ο τρελός την επήρε τραγούδι
βρέχει ο ουρανός λουλούδια νομίσματα
αντηχούνε οι δρόμοι το ολέθριο βιολί
της αγάπης το τραγούδι το ’χουν μάθει τώρα όλοι
με χείλια σμιχτά μελανά το σφυρίζουν
μόνο αυτός δεν το ξέρει….

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική από κομμάτια γνήσιο ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ΟΥΡΑΝΟ)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ μιας άλλης αποκριάς:
Ο Τρίτος εραστής
Έκανε την αγάπη του καράβι
την κατευόδωσε στις τρεις θάλασσες
τώρα έγινε πάλι παιδί
σιάχνει πύργους με άμμο
και μαζεύει χαλίκια κοχύλια
και προσμένει να γυρίσει ξανά
το καράβι η αγάπη

Στην καρδιά τους έχουν κι οι τρεις χαράξει ένα δένδρο
ένα βιολί σιμά στ’ αυτί θα τους τρελάνει
κι ο καπετάνιος παίζει στο βυθό με τα κοράλλια

Οδυσσέας Ελύτης, Η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά και στις παλάμες της καίει η απουσία

Ένα ζαρκάδι τρέχει την κορυφογραμμή.
Κι εσύ δεν ξέρεις τίποτε
γι’ αυτό είναι τόσο καθαρό το διάστημα
Κι αν μάθεις ποτέ
η βροχή που θα σε κατακλύσει
λυπητερή θα είναι.

(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Έλα λοιπόν αλαργινή εξαφάνιση!
Τίποτε άλλο δεν ποθούν περισσότερο
οι αγκαλιές των κήπων.
Στην αφή της παλάμης σου
θ’ αναγαλλιάσουν οι καρποί
που τώρα μετεωρίζονται άσκοποι.
Στο διάφανο στήριγμα
της κορμοστασιάς σου
δένδρα θα βρουν τη μακροχρόνια εκπλήρωση
των ψιθυρισμένων τους απομονώσεων.
Στην πρώτη σου ξεγνοιασιά
θ’ αυξήσουν τα χορτάρια σαν ελπίδες.
Η παρουσία σου
θα δροσίσει τη δροσιά.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ονείρων μας)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά που γυμνώνει την επιθυμία ως το κόκαλο:

Πίσω από το λόφο υπάρχει το μονοπάτι
που χάραξε η φρέσκια περπατηξιά
της διάφανης εκείνης κόρης.
Είχε φύγει μέσ’ απ’ το πρωί των ματιών μου,
είχε κρυφτεί πίσω απ’ τον ίσκιο της επιθυμίας μου-
κι όταν μια θέληση πήγε να την κάνει δική της
αυτή χάθηκε φυσημένη από στοργικούς ανέμους…
Το μονοπάτι αγάπησε το λόφο
κι αυτός πια ξέρει καλά το μυστικό.

Κική Δημουλά, Καταιγίδα τώρα πέφτει πάνω μας το απραγματοποίητο

ένα κομμάτι άνεμος που έπεσε στο δρόμο
κάθισε κι έπαιξε
στα σύρματα του ηλεκτρικού
μια μελωδία σιγανή
αφιερωμένη στη διάθεσή μου.
Αυτή για μια στιγμή μονάχα
ανασηκώθηκε και κοίταξε
ύστερα αμετάπειστη κι αδιάφορη
ξαναβυθίστηκε εντός μου

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Σε δέκα στίχους απορρόφησα τα χρόνια εκείνα
που στο χαμό τους προσκρούει
το συντριμμένο της ζωής μου υπόλοιπο

Ο πρώτος στίχος
ντυμένος τη λιβρέα του ιδανικού,
δεξιώνεται την έξαρση
στηριγμένη στο μπράτσο της νεότητάς μου.
Στίχος εύρωστος κι ωραίος.
Τι κρίμα να μην είναι ο τελευταίος.

Ο δεύτερος, δεν ξέρω πως,
μου έμεινε μισός
κι αυτός λοξά γραμμένος
σάμπως μετανιωμένος.

Ο τρίτος πήγε μοναχός του και γράφτηκε
εκεί στη στέπα της φυγής σου.

Στης νοσταλγίας σου τη χλόη
τον επόμενο ενταφίασα.

Στων τρυφερών επιστολών σου την ψευδαίσθηση
ο άλλος εστεγάστηκε.

Ο έκτος και ο έβδομος
σκαρφαλωμένοι στο στυλό της αδημονίας
αγνάντευαν.

Δυο μαζί σχεδόν πνιγμένους τους ανέσυρα
απ’ την παλίρροια της προσφοράς σου.

Κι ο τελευταίος,
τόσο μα τόσο απόκρημνος είναι,
που απ’ την κορφή του,
αγκαλιασμένη με τον ίλιγγο του ματαίου,
γκρεμίζεται η συνέχεια

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ Κικής Δημουλά)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ ΕΦΗΒΕΙΑ της λήθης):
Πάει τόσο καιρός
που είχα μεταλάβει το χαμό του
σε ποτήρι επιχρυσωμένο με φθινόπωρο,
που σκέπασα τη φωτογραφία του μ’ ένα σούρουπο,
κι έβαλα σύρτη στα τραγούδια μου.
Τόσος καιρός που ξεχαστήκαμε

Σαχτούρης Μίλτος, Νέες γυναίκες γδύθηκαν, αρχίζει το ταξίδι της χαράς

Κι όμως δεν υπάρχει ούτε ένα γλύκισμα της προκοπής
υπάρχουν όμως άπειρες γυναίκες
μόνο που κρέμασαν στον ώμο τους ένα γκρίζο σύννεφο
που όσο πάει και μαυρίζει
κι ο κόσμος ξέχασε τ’ αδιάβροχα και τις ομπρέλες του
το σύννεφο σηκώνει το μαύρο δάχτυλό του…

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει στα ΣΥΝΝΕΦΑ)
Δεν είμαστε γλυκές για σας
ταπεινοί,
φωνάζουν οι γλυκές γυναίκες
πού θα κρυφτείτε πλανόδιοι πουλητές
μασώντας στο στόμα σας μαστίχα
ή μια βλαστήμια
όλοι κοιτάζουν έκπληκτοι
στους δρόμους των τοίχων κρεμασμένους
πίνακες ζωγραφικής
χρώματα χτυπητά κόκκινο και πράσινο
κι η βροχή αργεί να ’ρθει
κι η χαρά αργεί να ’ρθει
όλοι κρατιούνται από τα χέρια με γλυκές ματιές
όμως το ξέρουν πως έπεσε κιόλας

ο πρώτος Κεραυνός(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική από κομμάτια γνήσιο ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ΟΥΡΑΝΟ)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ μιας άλλης αποκριάς:

Μία-μία ανοίγουν τα φτερά
οι σκυθρωπές μορφές
ενός χαμένου κόσμου

Στο στήθος μου φυτρώσαν κοπάδια μαργαρίτες
αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ.

Οδυσσέας Ελύτης, Η μέση των συλλογισμών μου θα ευφράνει την καμπύλη τους διάθεση

Ένας ώμος ολόγυμνος
Σαν αλήθεια
Πληρώνει την ακρίβεια του
Στην άκρια τούτη της βραδιάς
Που φέγγει ολομόναχη
Κάτω απ’ τη μυστικιά ημισέληνο
Της Νοσταλγίας μου

(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες

Τ’ ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο
Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο
Τα μάτια της σιωπή
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ονείρων μας)

υστερόγραφοι μεταβατικοί στίχοι:
ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά που γυμνώνει την επιθυμία ως το κόκαλο:

Ένα ποδοβολητό τελειώνει στην άκρη της ακοής.
Μια σουρωμένη καταιγίδα χιμάει μες στο νεανικό στήθος
που σπαταλάει την ανεξήγητη φεγγοβολή του.
Η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά
και στις παλάμες της καίει η απουσία.
Η επιθυμία γεννάει το δρόμο της
όπου θέλει να περπατήσει. Φεύγει…
Κι ένα λαός από χέρια
προς εκείνη ανάβει θαυμασμού παρανάλωμα.

Κική Δημουλά, Ονειροπολήματα λέξεων που δε λένε να φυσήξουν και τη θυσία μας εμφυσούν στην άπνοιά τους

σκοτώσαμε την επιφύλαξη
με την αιχμή του απόλυτου
και τη σιωπή μας
μ’ ένα καΐκι προσωρινότητας φυγαδέψαμε…

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Σκύβοντας πάνω
απ’ της ψυχής μου τη συσκότιση
στίχους ισχνούς θα επιδείξω
αποκλεισμένους από απρόσμενη κακοκαιρία
που πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλά θα λεν οι στίχοι αυτοί
θα δείτε, θα διαβάσετε.
Ο τελευταίος μόνο στίχος
τίποτε δεν θα λέει.
Κοιτώντας θλιβερά τους προηγούμενους θα κλαίει

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ Κικής Δημουλά)

Σαχτούρης Μίλτος, Δες το ποίημα αλήθεψε

Όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι
κάτι θα φυτρώσει απ’ αυτή τη χαρά

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει)
Ως το τέλος λυπήθηκα που ήτανε παιδί
θα ’πρεπε να ’ταν σύννεφο
σαν κι αυτά που μέσα τους κρύβονται τα πουλιά
όταν φοβούνται.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική από κομμάτια γνήσιο ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ΟΥΡΑΝΟ)

Υστερόγραφο ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ μιας άλλης αποκριάς:

Νέες γυναίκες γδύθηκαν στη σκιά
Αρχίζει το ταξίδι της χαράς

Οδυσσέας Ελύτης, Έλα να δώσουμε στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση

Έλα λοιπόν αλαργινή εξαφάνιση
Τίποτε άλλο δεν ποθούν περισσότερο
οι αγκαλιές των κήπων.
Στην αφή της παλάμης σου
θ’ αναγαλλιάσουν οι καρποί
που τώρα μετεωρίζονται άσκοποι.
Στο διάφανο στήριγμα της κορμοστασιάς σου
τα δένδρα θα βρουν
τη μακροχρόνια εκπλήρωση
των ψιθυρισμένων τους απομονώσεων.
Στην πρώτη σου ξεγνοιασιά
θ’ αυξήσουν τα χορτάρια σαν ελπίδες.
Η παρουσία σου θα δροσίσει τη δροσιά.
(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Πίσω από το λόφο υπάρχει το μονοπάτι
που χάραξε η φρέσκια περπατηξιά
της διάφανης εκείνης κόρης.
Είχε φύγει
μέσα απ’ το πρωί των ματιών μου
(καθώς τα βλέφαρα είχανε κάνει το χατήρι του ήλιου τους)
είχε κρυφτεί πίσω απ’ τον ίσκιο της επιθυμίας μου-
κι όταν μια θέληση πήγε να την κάνει δική της
αυτή χάθηκε φυσημένη από στοργικούς ανέμους
που η προστασία τους ήταν φωτεινή.
Το μονοπάτι αγάπησε το λόφο
κι αυτός πια ξέρει καλά το μυστικό.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών ονείρων μας)

Κική Δημουλά, Αβέβαια ζήσε τίμα την προέλευσή σου

Να φεύγεις κάθε τόσο
αφήνοντας μια λέξη κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας…
Απ’ ό,τι άργησε να ’ρθει
κι από ό,τι δεν ήρθε
χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε
τι είναι μη γνωρίζοντας….
Εμείς οι άνθρωποι
είμαστε επί της γης τα μόνα πλάσματα που κλαίμε…

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Πάψε να ριγείς δυνατά.
Θα σ’ ακούσει η διπλανή πραγματικότητα!!
Ν’ αφήνεις κάπως ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα
γιατί θα έρθουνε κι άλλα μ’ άλλες ονειροπολήσεις.
Ύδατα βαθύφωνα,
κιθαριστές ρυάκια,
χωριουδάκια οικισμοί θέρετρα κελαηδισμών,
ισορροπίστριες δροσοσταλίδες
πάνω σε φυλλαράκια
με ταλαντεύσεις ελαφρότητας
και η αιδώς
μ’ ένα πολύ σκιστό στο πλάι κατακόκκινο φύλλο συκής
να χορεύει μ’ έναν νοσταλγό μετανάστη λόγο.
Σαν ομπρελάκι χάρτινο σκισμένης ηλιαχτίδας.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στις ποιητικές συλλογές της Κικής Δημουλά)

υστερόγραφο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:
ΧΛΟΗ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ ΕΦΗΒΕΙΑ της λήθης):
Αν ακούς στον ύπνο σου
επίμονα χτυπήματα στην πόρτα,
μπορεί να είναι πάλι ο πόθος άφραγκος,
που χτυπά γιατί ήρθε η ώρα της αμοιβής του.
Κι αν δεις το ποίημα έκθετο,
τάχα πως νίπτει δάκρυα τας χείρας του,
οι λέξεις άθλιες δε λένε να φυσήξουν
και τη θυσία μας εμφυσούν στην άπνοια τους.

Οδυσσέας Ελύτης, Ηρωίδες Ιάμβου ελεύθερων Προσανατολισμών: Η Μαρίνα των βράχων Πορτοκαλένια Τρελή Ροδιά

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού…
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χθες και αύριο
Σήκω μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!

(ΣΚΛΗΡΗ ρέμβη ονείρων μες στο γδυτό νερό της Ποίησης των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ριγώνοντας μ’ αφρό τη θύμηση:
Δεν είναι να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι
Για ν’ αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο

Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝΙΑ που μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς ασράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Κι όλα μαζί συνάχθηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!

Η ΤΡΕΛΗ ΡΟΔΙΑ που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου
Πέστε μου, είναι η Τρελή Ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη
Τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά
Μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια
Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
Σ’ αμύριστες ακρογιαλιές, πέστε μου είναι η Τρελή Ροδιά
Που τρίζει τ’άρμενα ψηλά στο διάφανον αιθέρα;

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων στο στήθος των βαθιών

ονείρων μας)

Υστερόγραφο ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά που γυμνώνει την επιθυμία ως το κόκαλο:

Θα μπω απ’ την πόρτα που ένα φύλλο σκέτο υπερασπίζεται
Θα μιμηθώ του εφήβου αλόγου τη βραχνάδα
Θα δοκιμάσω τον σπασμό που σ’ ανεβάζει ως τα άστρα

Κική Δημουλά, Τι θα φοράς συνεννόηση να σε γνωρίσω μες στους πολυπληθείς σωσίες σου

4
Ή ταν ή επί τας ορκίσου
κάθε φορά που αρχίζει το κηνύγι του αβέβαιου
Κι όταν, σε νυχτωμένο δάσος
στου ανέμου τα μουγκρίσματα
οι φόβοι σου θα δίνουνε στους φόβους σου κουράγιο,
μην ακούς στο κλάμα σου
τι ψεύδονται οι αδένες
τάχα πως νίπτουν δάκρυα τας χείρας.
Δεν είναι δάκρυα.
Λέξεις ξαναχτυπούν καιρό επιφυλαγμένες στο αλάτι τους.

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
5
Κακοκαιρία μεγάλη βλέπω.
Αστραπές στίχοι καταποντισμοί
«Θα κλείσουν όλοι οι δρόμοι;
Μεγάλη ολισθηρότης;»

«Εάν δεν είναι ολισθηρή η επιθυμία προς τι να έρθει ;
Αλλά κι όταν έρθει
μια σφραγισμένη λύση είναι
με ημερομηνία λήξης.
Ωστόσο μην την πετάς.
Θα τύχει να περάσει από εκεί κοντά
καμιά φτωχή ονειροπόληση.
Την δίνεις.
Τις αρέσουνε τα χαλασμένα πράγματα που έχουν λήξει…
Μόνο βιάσου
γιατί όπου να ’ναι
το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επί τάπητος

6
Αν είσαι μάγισσα όπως πίστευα
χαρίσου πέφτοντας πάνω σ’ αυτό που σκέφτομαι.
Ν’ ανθίσει ανάγκασέ το
κι ένα πουλί ξελόγιασε επάνω στα κλαδιά της ακοής μου.
Με μάγια τη φωνή του ανακάτεψε,
να κελαηδάει νυχθημερόν κατάφερέ το
κι ας ενοχλείται το αφύσικο
και ας του λέει πάψε θα σε σκοτώσω.
Εκείνο να μην παύει.
Να κελαηδάει ατρόμητα γενναία.
Αχ έτι και έτη ψάχνω όλα τα πιστευτά του κόσμου αλωνίζω,
να βρω μια δεύτερη φωνή.
Απίστευτο πουλάκι έλα μέσα.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ )

Συν 3 υστερόγραφα δίστιχα ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
Μεταφερθήκαμε ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ στο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ):

Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς
Τους λες το πρώτο ψέμα: να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις

Έτσι και με φτηνές ανταλλαγές επιζούν οι ανάγκες μας οι εσταυρωμένες
Με μια από δαύτες τώρα γράφω

Να σε φωνάζω κι εγώ με το μικρό σου όνομα
όπως σε φωνάζει η πίστη Θεέ της;

Κική Δημουλά, Ζήτα τη βοήθεια των ονείρων δίχως συμβιβασμούς με αναμνήσεις

1
Γιατί όταν λέμε ονειρεύτηκα δε σημαίνει
πως είδαμε στ’ αλήθεια ένα όνειρο,
αλλά ότι ξυπνητοί
φέρνουμε λίγο προς τα μπρος
κάτι που στέκει πίσω πραγματικό
μήπως το ξεχάσουμε
πως μονάχα ως όνειρο μας είχε βασανίσει.

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
2
Γρήγορα να μπεις
στο δύσκολο κεφάλαιο του «άνευ σημασίας».
Ό,τι για σένα θα έχει σημασία
για τους άλλους θα είναι άνευ και τούμπαλιν.
Γι’ αυτό να φέρνεις αλλαγές
στη φιλοσοφία της κάθε μέρας
σβήνοντας ολότελα
δια της εις άτοπον λήθης
κάθε προηγούμενη φιλοσοφία
που είχανε τα πράγματα πριν γίνουν σπουδασμένα.
3
Όλα τα προκληθέντα να θυμάσαι
και να ξεχνάς τον πρόξενό τους –
ποιος ήτανε, τι ήταν.
Απ’ το συρτάρι όπου φυλάσσονται τα αζήτητα,
κάθε πρωί να παίρνεις ένα στην τύχη,
να το προσαρμόζεις στο κενό σου.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ )

Συν 3 υστερόγραφα δίστιχα ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ
ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
Μεταφερθήκαμε ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ στο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ):

Το μακρόν όνειρο προ του βραχέως χρόνου
τι κάνει οξύνεται ή περισπάται;

Λόγια πικρά με το επακόλουθο πρόκειται ν’ ανταλλάξεις.
Κατά τα άλλα βλέπε τη λέξη ΑΣΠΑΣΜΟΣ βλέπε και τελευταίος.

Τι θα φοράς συνεννόηση να σε γνωρίσω
ώστε να μη χαθούμε πάλι μες στους πολυπληθείς σωσίες σου;