Παυλίνα Παμπούδη, Πρόσφυγας της Τετάρτης προς την Πέμπτη

Είμαι καλά.
Σε χαμένη αποστολή.
Συνεχίζω να στέλνω αυτά τα λακωνικά καρτ ποστάλ.
Τα τοπία, οπωσδήποτε, τα ’χετε κάπου ξαναδεί.
Σ’ άλλη διάταξη.
Δεν επισημαίνουν τη θέση μου.
Δε σημαίνουν τίποτα.
Όλο και πιο αφηρημένα.
Μέχρι να διακοπεί κι αυτή η ύποπτη, υποτυπώδης επικοινωνία.

Όμως σπρώχνω ακόμα να σωθώ καθώς
Ανάμεσα τοπίο και υστερόγραφο
Ο αληθινός καιρός φυσά
Και σβήνει.

Κάποιος, πιο τρομαγμένος, ξέρω, αδιάκοπα
κρύβει σημάδια και μισά μηνύματα.
(Μια αρμαθιά Τιμαλφή Καρτ Ποστάλ ανάμεσα τοπίο και υστερόγραφο για ν’ ανοίξουμε την Πόρτα της Ποίησης…)
Στο μεταξύ,αισθάνομαι πως έχω κάποια χρησιμότητα.
Καθώς και μια μελαγχολία αδιάβροχου.

Θα βρέξει, πιθανόν για πάντα.
Σαλεύει η πόλη κάτω απ’ τα κουρέλια.
Θα ψηλώσουν οι τοίχοι, θα πρασινίσουν
Τα νομίσματα. Θα βρέξει….

Φθαρμένη μέρα τρύπια με βροχή
Τυφλά ντουλάπια
Ασώματα ρούχα.
Δεν πάνε πουθενά
Τα πόδια της καρέκλας, τα πόδια του τραπεζιού.
Κι η πόρτα με το τρίξιμο
Ανοίγει προς τα μέσα.
Να εννοώ το μάταιο και να μη φεύγω.
Εξάλλου, τίποτα δεν φεύγει. Μόνο,
Δήθεν, έξω από το μάτι μου η πόλη αλλάζει.
Εποχές, διαστάσεις, μήκος κύματος.
Κάθομαι άνεργα.
Μ’ όλα τα δάχτυλα αναμμένα.

Κάποτε νυχτώνει στ’ αλήθεια.
Απλώνει το μαύρο στις φλέβες. Τότε,
Για λίγο, από σφυγμό σε σφυγμό
Γράφονται και σβήνουν
Παλιοί στίχοι θαμποίΧωρίς λόγο, χωρίς λόγια πιαΣα μουσική στον καθρέφτη, σαν
Τεθλιμμένοι συγγενείς.

Ευτυχώς υπάρχουν οι άλλοι. Δηλαδή,
Τα παράσιτα στη σκέψη, οι παρεμβολές
Στην επικοινωνία, το τρίξιμο, το σφύριγμα
Τα μεγάλα κενά.
Να μην ακούγονται
Τα σήματα κινδύνου από τ’ αδιέξοδο
Στ’ αριστερό μισό του εγκεφάλου
Όταν με δεξιά κίνηση ευλογώ
Τις λέξεις και πληθύνονται.
(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων με τα χρώματα εξαίσιου ανάλαφρου ίλιγγου ΠΟΙΗΣΗΣ)