Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Κική Δημουλά, Αβέβαια ζήσε τίμα την προέλευσή σου

Να φεύγεις κάθε τόσο
αφήνοντας μια λέξη κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας…
Απ’ ό,τι άργησε να ’ρθει
κι από ό,τι δεν ήρθε
χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε
τι είναι μη γνωρίζοντας….
Εμείς οι άνθρωποι
είμαστε επί της γης τα μόνα πλάσματα που κλαίμε…

(ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ αρτιότητες του μέσα βίου ΕΞΩ)
Πάψε να ριγείς δυνατά.
Θα σ’ ακούσει η διπλανή πραγματικότητα!!
Ν’ αφήνεις κάπως ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα
γιατί θα έρθουνε κι άλλα μ’ άλλες ονειροπολήσεις.
Ύδατα βαθύφωνα,
κιθαριστές ρυάκια,
χωριουδάκια οικισμοί θέρετρα κελαηδισμών,
ισορροπίστριες δροσοσταλίδες
πάνω σε φυλλαράκια
με ταλαντεύσεις ελαφρότητας
και η αιδώς
μ’ ένα πολύ σκιστό στο πλάι κατακόκκινο φύλλο συκής
να χορεύει μ’ έναν νοσταλγό μετανάστη λόγο.
Σαν ομπρελάκι χάρτινο σκισμένης ηλιαχτίδας.

(ΓΕΝΙΚΗ διαιρετική ετερόπτωτων λέξεων που φταίνε για πράγματα που αρχίζουν να ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στις ποιητικές συλλογές της Κικής Δημουλά)

υστερόγραφο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:
ΧΛΟΗ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ λέξεων ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ….
ερήμην Κικής ΔΗΜΟΥΛΑ (Χαίρε Ποτέ ΕΦΗΒΕΙΑ της λήθης):

Αν ακούς στον ύπνο σου
επίμονα χτυπήματα στην πόρτα,
μπορεί να είναι πάλι ο πόθος άφραγκος,
που χτυπά γιατί ήρθε η ώρα της αμοιβής του.
Κι αν δεις το ποίημα έκθετο,
τάχα πως νίπτει δάκρυα τας χείρας του,
οι λέξεις άθλιες δε λένε να φυσήξουν
και τη θυσία μας εμφυσούν στην άπνοια τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου